Vanmorgen werd ik mijn bed uit gekraaid door onze hanen... Gisteravond vergeten om het kippenhok dicht te doen, dus de hele kippenploeg was al weer vroeg op pad vanmorgen... en omdat onze ramen altijd open staan, is het dan net of ze naast je bed staan...
Ach, er zijn natuurlijk ergere dingen... Het hoort bij ons buitenleven... Vroeger werd ik wakker van het verkeer wat langs mijn ouderlijk huis reedt, bussen, brommers, etc.
Hier hoor je geen verkeer, wij zitten 500 meter van de provinciale weg vandaan... Onze gasten verbazen zich altijd over de stilte en de rust hier...
Voor ons is dit het normale leven, je wordt hier wakker van de natuur; hanen die kraaien, uilen die s nachts op ons dak zitten, dadelijk weer de kikkers die uitbundig kwaken...
De emoties van vorige week hebben inmiddels een plekje gevonden... Het leven herpakt zich weer, alles gaat weer door...
De zon komt weer op... Nieuwe afspraken worden gemaakt... Je relativeert de gebeurtenissen, er is niets meer terug te draaien en dus ga je weer door...
Zo haalden we deze week net voor Pau weer een leuk busje... We hebben er nog niet genoeg... Dink vond deze uitvoering erg leuk, een J9 bakwagen met dubbele cabine...
Een dikke 100 kilometer van ons vandaan, voor ons zijn dat ontspannende daagjes...
Een thermoskan met koffie, een stukje ontbijtkoek, de aanhanger hobbelt achter ons aan...
s Middags ergens een dagmenu scoren in een frans restaurant... (helaas is dat vanwege Corona even niet meer mogelijk) Deze week moesten we het doen met het bordje op schoot in de auto, beter werd het niet...
En zo kletsen we de kilometers vol, je filosofeert over het leven, over de gebeurtenissen die we mee maken. Over hoe we ooit begonnen zijn en hoe we zo ver gekomen zijn, en hoe we boffen met het leven wat we mogen en kunnen leven.
Dan de nieuwsgierigheid waar we terecht gaan komen... bij wat voor soort mensen... Deze keer bij een franstalige belg die ook al 18 jaar in Frankrijk woonde met zijn gezin. Hij had de auto gebruikt om zijn ezels mee te vervoeren. Leuk contact, we kregen direct een kop koffie in de handen gedrukt en er werd over koetjes en kalfjes gekletst.
Mooi altijd om te zien hoe andere mensen hun leven leiden.
Ieder mens probeert het mooiste uit het leven te halen... Ik kijk daar altijd met verwondering naar...
De één doet het zo, de ander weer helemaal anders...
Niemand loopt dezelfde weg, wat voor de één een droom is, is voor de ander een nachtmerrie..
Gekke is dat we ook allemaal een oordeel hebben over alles en iedereen. Je vult zelf de oplossingen in voor de ander, als ik hem was dan...
Hoe mooi is het om iedereen in zijn waarde te laten. Als je kan, loop je even mee op de weg van die ander, luister je... geniet je mee... leer je ervan of niet... Maar respecteer andermans leven.
Ieder huisje heeft zijn kruisje... bij niemand is het perfect... iedereen struikelt wel eens... krabbelt weer op... heeft pijn en verdriet... heeft het moeilijk... Dát hoort nu eenmaal bij het leven...
Soms lijkt het wel eens of het gras bij de buren altijd groener is, dat die altijd geluk hebben... Maar geloof me, iedereen ploetert soms wel eens door het leven... je kunt niet altijd huppelend en blij door het leven springen... iedereen heeft wel eens een off day... voelt zich niet lekker... heeft even geen zin meer om die hele kar te trekken...
Dan heb je weer even van die oppep momenten nodig... De zon! Aandacht! Goed gezelschap!
Zo kom je ineens mensen tegen, waar je die klik mee hebt. Waarbij je jezelf kunt zijn, waar je plezier mee hebt, maar waar je ook mee kunt huilen. Saamhorigheid, respect...
Dit soort contacten vind je niet vaak, zeker voor ons is dit moeilijk, omdat je toch in het buitenland woont. En hoe goed het contact ook is met de fransen, echte vriendschap lukt gewoon niet, omdat je toch met die taalbarrière zit...
En daarom is het ook zo leuk en bijzonder dat je dan ineens die klik hebt met mensen.
Op leboncoin (de franse marktplaats) vond ik 1 jaar geleden 2 varkentjes die te koop aangeboden werden. Bleken het Nederlanders te zijn en de afspraak werd al snel gemaakt... varkentjes gekocht en het eerste contact was een feit...
Deze winter hebben we elkaar al vele keren opgezocht, gezellig samen gegeten.
En iedere keer vliegt de tijd om, nu is de tijd ook wel beperkt, daar we iedere keer voor de avondklok van 18h binnen moeten zijn. Misschien maar goed ook, want hoe langer de avond, hoe meer de bodem in zicht komt van de fles...
We beginnen vaak rond 11/12h al met eten en dan moeten we haasten om het toetje naar binnen te werken en worden de 40 kilometers in alle haast overbrugd om weer op tijd thuis te komen.
Vriendschap... we gaan al even mee en ik weet dat vriendschappen verwateren... Doordat wij in Frankrijk zijn gaan wonen is dat helaas niet anders... De afstand is te groot... ook broers en zussen zie je niet zo vaak meer... Als wij op vakantie zijn in Nederland, hebben we ook geen zin om onze dagen vol te plannen met familiebezoekjes overal en nergens en je kunt ook niet verwachten dat familie even 1200km rijdt voor een bezoekje bij ons.
Het leven is als een treinstation... De trein dendert door het leven... tijd vliegt voorbij... je stapt in en laat je rijden... De trein stopt vaak bij verschillende stations... Er stappen mensen in je wagon en de één blijft wat langer zitten als de ander... je maakt dingen mee samen, soms maakt het je samen sterk, soms drijft het je uit elkaar... En dan stapt diegene weer uit bij het eerstvolgende station... En dat is prima... ieder zijns weegs... Je neemt de goede herinneringen voor altijd met je mee, je leert van de slechte... Zolang onze trein rijdt, geniet ik van alle mensen die even met ons meerijden.. lichtpuntjes kun je niet genoeg hebben, of het nu in de vorm van een lekker bord eten of een heerlijke wijn is, goed gezelschap of gewoon de warme zon is... Mijn wagonnetje staat open en ik omarm de mooie momenten en de mooie mensen...
En daarom genieten we des te meer van deze gezellige momenten.
Comments