12 april.. de dag dat we 25 jaar geleden trouwden...
(Was deze blog al begonnen op 12 april, maar nog niet van gekomen om deze helemaal af temaken en te plaatsen...)
Inmiddels dus 25 jaar getrouwd + 1 maand en 2 dagen.
Terug in de tijd...
27 jaar geleden, eind november, hadden we ons eerste afspraakje, ik net 21 en Dink 27 jaar oud...
Een etentje in Antwerpen, bij de Italiaan... Daar is het allemaal begonnen...
Ik woonde in Middelburg, Dink in Tholen, waar hij ook zijn muziekwinkel had... Vele kilometers hebben we heen en weer gereden om maar bij elkaar te zijn.
We droomden toen over een mooi liefdevol en succesvol leven samen, gewoon in Nederland...
We verbouwden eerst de winkel en gingen daar boven wonen in ons prachtige net verbouwde spiksplinter nieuwe huisje. Ik helemaal blij met m'n nieuwe keukentje, badkamer en alles, maar ik kreeg van manlief te horen dat hij zsm weg wilde uit Tholen en naar een grotere stad wilde...
En dat gebeurde ook... 1 jaar later zaten we met een veel grotere winkel in Goes. En daar woonden we weer onder onze winkel, chic gezegd in het souterrain of anders gewoon in de kelder. Een tuin hadden we niet, als je de deur uitstapte moest je uitkijken dat je niet onder een auto terecht kwam.
We zochten in Zeeland wel naar een klein boerderijtje, maar vonden niet wat we zochten.. Of het was veel te duur, of het zat langs een drukke weg..
En Dink wilde niet zijn leven lang aan een dure hypotheek zitten, uit ervaring had hij genoeg ellende gezien en hij wilde zo snel zelfstandig zijn. Niet meer afhankelijk van banken zijn, en geen krediet bij wie dan ook...
De muziekwinkel was niet echt mijn ding. Ik werkte dan ook een paar dagen bij een baas.
We wilden dolgraag kinderen, helaas lukte dat niet... Na medische onderzoeken bleek dat alles gewoon goed was bij beiden.. omdat het voor ons allebei erg belangrijk was, hadden we het toen zelfs over om maar uit elkaar te gaan. Iets zat niet goed...
Ook al hadden we het materialistisch prima voor elkaar; hadden 2 panden, gingen 2x in de week uit eten, hadden een motor, 2 leuke auto's waaronder een spiksplinternieuwe Subaru 555, een speedbootje waar we ook heerlijke dagen mee doorbrachten aan het Veersemeer... waterskiën, kneeboarden, bbq'en met heel veel vrienden.. Het kon allemaal niet op.
Maar we groeiden wel uit elkaar, leefden ieder ons eigen leven. Echt gelukkig waren we niet...
En toen was het 2000... ik haalde mijn motorrijbewijs en we wilden er een tweede motor bij kopen. We hadden toen nog geen internet maar kochten toen altijd een Particuliertje (een soort Marktplaats krantje) om een motor te zoeken, alleen werd het toen ineens een huis in Frankrijk.
Per toeval zag Dink een huis met zwembad te koop staan, hij maakte een afspraak bij de Nederlandse eigenaar die in Brabant woonde.
Toen ging alles in sneltreinvaart; het weekend erop reden we even 1200km heen en weer terug om het huis te bekijken..
Nooit hadden we bedacht of ook maar de wens gehad om in het buitenland te gaan wonen, maar het kan raar lopen ineens.
3 weken later hadden we het gekocht en een paar maanden later tekenden we het voorlopig koopcontract.
Helaas bleek het huis één grote miskoop
De eigenaar had het voor het zicht netjes opgeknapt, totdat je het ging gebruiken. We hadden bij hem bedongen dat we het definitieve koopcontract na de zomer zouden laten passeren, maar dat we die zomer al wel gasten wilden ontvangen en daar ging hij mee accoord, omdat hij dacht dat het ons niet zou lukken om gasten te werven op zo'n korte tijd.
Maar dat lukte ons wél, we hadden de 4 appartementen allemaal verhuurd in juli en augustus..
Ik vertrok met mijn ouders naar Frankrijk, Dink bleef in Nederland om de zaak open te houden. De eerste gasten kwamen en toen begon het gelazer...
Kwamen we er achter dat we een huis gekocht hadden met alleen maar ellende...
Enfin, na een stressvolle periode hebben we toen besloten om het verlies maar te pakken, de 10% aanbetaling bij de notaris waren we kwijt, alsmede een bedrag die we hem zo betaald hadden.
Jarenlang hebben we nog een rechtzaak tegen hem gehad, we wonnen de zaak, maar de advocaten waren de lachende derden.
Ach... dure leerschool...
Onze Subaru konden we verkopen en ons tweede pand in Tholen verkochten we zonder winst op te strijken, het raakte ons niet direct in de portemonnee en dus, toen snel weer door en dat hele franse avontuur vergeten.
Ik was helemaal klaar met Frankrijk!
En dan ga je weer door...
Stropdas om, nette broek aan...
9 uur je winkel open, om 6 uur weer dicht...
Soms verkocht je alleen maar een snaartje of een plectrum, of had je alleen maar klanten die 'gezellig' kwamen jammen, maar nooit iets kochten.
Maar als je een piano, orgel of dure Fender gitaar op mocht schrijven, was je week weer goed...
Plezier had ik niet echt in die winkel...
En na ons Frankrijk avontuur ging Dink dat ook zien. We besloten om de winkel gewoon te stoppen en iets anders te gaan doen.
En toen ineens, na 6 jaar, net voordat ik een IUI behandeling zou ondergaan werd ik zwanger...
We hadden een heerlijke zomer, plakten een groot Opheffingsuitverkoop op de ramen, en een briefje op onze etalage dat we op dat moment niet aanwezig waren.
Op afspraak konden ze spullen bestellen en afhalen en we hadden het drukker dan ooit. Overdag zaten wij, ik met mijn zwangere buik, op ons bootje aan het Veersemeer.
Uiteindelijk vonden we een huurder (muziekwinkel Johan de Heer - zie foto eerder) die al onze voorraad overnam en ons pand 1 jaar gehuurd heeft.
In tussentijd nog bezig geweest met een bedrijf dat we over wilden nemen in Rotterdam, maar terwijl we vanuit Rotterdam weer terugreden naar Goes en weer in de file stonden, kwamen we ineens tot de conclusie dat we dit eigenlijk helemaal niet wilden.
Niet voor het kindje dat in mijn buik groeide, niet voor ons... En toen kwam toch Frankrijk weer boven borrelen...
Ik ging met mijn schoonzussen een weekje naar Turkije en Dink ging op z'n eentje naar Frankrijk, naar ons B&B adres waar we toendertijd ook zaten. Samen met Willy, een Nederlandse die al 25 jaar in Frankrijk woonde, ging hij huizen kijken. Toen niks gevonden, maar Willy belde toen ik 8 maanden zwanger was...
Ze had gehoord van Nederlandse vrienden van haar dat zij een boerderij/ruïne te koop hadden.
Maar we moesten wel snel zijn, want het zou ook op de franse markt komen.
Ik belde met één van de Nederlandse eigenaren en stelde toen de domste vraag die ik ooit in mijn leven gevraagd heb...
Of het huis op het Zuiden lag... (heb ook nooit echt antwoord gekregen op deze vraag)
En dus reden we dat weekend erop weer even heen en weer.. En we werden verliefd op de plek!
De punten die we opgeschreven hadden op een briefje, konden we allemaal afvinken. Na ons eerdere avontuur wilden we ook alleen nog maar een ruïne kopen, zo wisten we dat gewoon alles slecht was, en zo geen lijken in de kast vonden.
Na 3 weken hadden we de koop rond... En op het kraambed van Mirthe lieten we vol trots onze foto's zien... Wij hadden er zin in... Maar iedereen verklaarde ons voor gek... Er zijn vast en zeker weddenschappen afgelegd dat we zo weer terug zouden komen.
Maar niks is minder waar, 17 jaar later en we zitten er nog steeds...
In tussentijd veel verbouwd (en nog steeds zijn we niet uitgebouwd...)
Dink in het begin nog 8 maanden bij een Engelsman gewerkt. Ook hebben we een paar jaar probleemjongeren uit Nederland opgevangen en begeleid, zelf gîtes en een zwembad gerealiseerd, een autobedrijf opgestart, vrachtwagen gekocht om zelf het transport te doen van onze auto's en deze na 5 jaar weer verkocht, tussen alle bedrijven door nog eens 3 kids gebaard... Het stond/staat eigenlijk nooit stil hier...
Maar wat leven we een mooi leven!
Natuurlijk is het niet altijd rozengeur en maneschijn, af en toen plakken we elkaar ook graag achter het behang (die we nergens hebben), maar héy.. wie heeft dat niet..
Wat heel fijn is, is dat je vaak na een halve zin al weet wat de ander wil zeggen. Je bent zo op elkaar ingespeeld.
Vanaf ons trouwen trekken we al 24 uur per dag met elkaar op... We werkten samen in de winkel (al vond ik het bij een baas leuker) en ook hier in Frankrijk zijn we altijd samen. Je kent elkaar door en door, kent ook elkaars nukken.
Dus we zijn wel aan elkaar gewaagd!
Op naar het volgende jubileum!
We zijn weer op weg! Samen met onze 4 prachtige kids en geweldige beestenboel.
Comentários