Vrijdagavond, rond half 6... Zat net lekker in mijn stoel, de 2 meiden net van school gehaald... Bas was om 3 uur al thuis... Alleen Mirthe moest ik rond 19 uur nog van de bus halen en dan konden we weer heerlijk aan het weekend beginnen.
We hadden een leuke week achter de rug... Het begon maandagmorgen rond half 9, ik stond te wachten tot de supermarkt openging en toen werd ik gebeld. Of ik interesse had in 4 Citroen HY's... dat kan interessant zijn... dus had ik direct een afspraak gemaakt met de man, hij woonde maar 15km bij ons vandaan... Snel mijn boodschappen gedaan en naar huis. Bakje koffie en daarna gelijk de auto ingestapt om de HY's te gaan bekijken. 1 van de 4 was eigenlijk maar interessant, de rest voor onderdelen... De man vroeg een heel laag bedrag, maar dan moesten ze wel alle 4 opgehaald worden...
En dan sta je daar en zeg je eigenlijk te snel ja... Eenmaal thuis gekomen gingen we bedenken wat een werk dit met zich mee brengt en kwamen we erachter dat we hier eigenlijk helemaal geen zin in hebben.
Gelukkig loste het zichzelf al op... Om 8 uur s morgens werd ik gebeld door dezelfde man en die vertelde dat zijn zoon iemand had en die wilde er veel meer voor geven...
Normaal gesproken wordt je natuurlijk niet blij van dit soort berichten, een woord is een woord vind ik, maar daar denkt blijkbaar niet iedereen hetzelfde over.
Maar goed, over tot orde van de dag... Genoeg om handen hier... Dink weer naar boven om verder te gaan werken op de bovenverdieping, isoleren en het gipsplaten zetten in Bas z'n kamer. Ik weer druk achter mijn pc...
Tussen de bedrijven door vond Dink nog een interessante J7... Afspraak gemaakt en donderdag, nadat de kids op school gedropt waren, reden we met onze thermoskan koffie en ontbijtkoek richting de Pyreneen.
Een prachtige route gereden en tussen de middag eindelijk weer eens een 3 gangen menuutje kunnen bestellen. Weliswaar alles verpakt in een papieren wegwerpbak, en binnen mochten we niet zitten, maar wel buiten aan de bartafels, waar toevallig de zon volop scheen. We genoten weer van ons biefstukje, al was het wel een dingetje om deze te snijden met houten bestek. Ach, met de handen het vlees scheuren ging ook...
In het dorp waar we zaten, wonen ook Nederlanders die ooit bij ons waren, daar zijn we ook nog even langsgegaan. Leuk om te zien hoe anderen ook hun dromen realiseren. Was gezellig, maar kort... want de kids moesten natuurlijk om 17 uur weer opgehaald worden.
Maar goed, toen zat ik dus vrijdag eind van de middag op mijn stoel, kids zaten hun programma te kijken op tv....
Hoor ik Dink rustig, maar dringend vragen of ik even wil komen...
Bas gelijk 'Wat is er pap?' niks Bas, was het antwoord...
Maar dan kom ik buiten en zegt Dink dat hij net de paarden binnen wilde zetten en dat Colour, onze kleine Falabella, beide voorbenen gebroken zijn... Ga de buurman maar vragen, of we zijn geweer mogen lenen, want hij is echt niet meer te redden. Hij heeft nu ondragelijke pijn...
Omdat er nu naast de wei wat meer gras staat, hebben we daar schrikdraad gezet en staan ze daar overdags lekker te eten. Al 17 jaar lang, staan er van die oude landbouw werktuigen (te zien op de eerste foto) in de wei, nooit geen problemen mee gehad... Omdat vorig jaar Tornado de hengst kwam, hebben we deze uit de wei gehaald en op dat stukje naast de wei gezet, stond redelijk dicht tegen het schrikdraad aan, zodat we dachten dat ze daar niet langs zouden gaan.
Colour was een paardje die nergens bang voor was, hij ging overal tussen en dat heeft hem nu dus zijn leven gekost... Hij is waarschijnlijk tegen het schrikdraad gekomen en is opzij gesprongen en in dat ding terecht gekomen. De botsplinters lagen op de grond... zijn ene been was ris af... de andere flink gewond...
Wat kun je jezelf dan stom vinden... Waarom hebben we dat ding niet ergens anders gezet... maar zoals gezegd, ze stonden daar al 17 jaar...
Maar dan moet je dus ineens razendsnel beslissingen maken... Wat te doen?
Veearts bellen en dan nog eens uren wachten voordat die langskomen...terwijl je al weet dat hij vreselijk pijn heeft en niet meer te redden is.
We weten dat onze 95 jarige buurman, die ook een beetje opa is van onze kids, geweren heeft. Die moet je in deze tijd hebben, vind hij... Zo heeft hij ooit al eens, zwaaiend met zijn geweer, ongewenste zigeuners van zijn erf weggestuurd...
Dus ik met de auto naar de buurman, hij was druk bezig met zijn moestuin omspitten... Ik loop naar hem toe en vraag hoe het gaat... Hij antwoord altijd met een grapje en toen hij vroeg hoe het met mij ging, brak ik... Terwijl de tranen over mijn wangen rolde, legde ik hem uit wat er gebeurd was en vroeg of we zijn geweer konden gebruiken. Heb je wel eens geschoten, weet je hoe dat werkt? Euh, nee eigenlijk niet, maar misschien kun je het uitleggen aan Dink. Hij legde gelijk zijn werk neer, ging zijn geweer halen en stapte bij mij in de auto...
Komt hij bij Dink zegt hij grappend, denk je dat ik blij ben met dit soort uitnodigingen? Ook ik heb dit nog nooit gedaan... Hij laadt zijn geweer, vraagt nog of we hem ook willen eten of dat we hem willen begraven... Is voor een fransman een doodnormale vraag, maar nee onze Colour krijgt een mooi plekje op Rimbes. Hij blijft hier, voor altijd!
Colour staat met zijn oortjes naar voren, te kijken wat er gebeurt...
en dan ineens is het voorbij.
Onze ondeugende, kleine, lieve, soms irritante, zwarte kleine vriend is er niet meer.
7 jaar geleden kwam hij bij ons wonen, Tamara, zijn eerste bazinnetje heeft hem in zijn eerste levensjaar zoveel aandacht gegeven en hem overal mee naar toe genomen, dat het een super pony was. Hij was nergens bang voor, lief en had een geweldig karaktertje.
Mirthe nam hem vaak mee naar onze gasten, hij liep toen gewoon nieuwsgierig op het terras van de gite rond, waar de mensen lekker zaten.
Helaas had hij de laatste jaren ook veel last van hoefbevangenheid, we moesten hem dan echt in de gaten houden, hij had ook veel pijn aan zijn hoefjes. Eigenlijk was het de bedoeling dat Dink en Mirthe vandaag zijn hoefjes weer bij zouden vijlen, door zijn hoefbevangenheid groeiden zijn hoefjes enorm snel door. De hoefsmid is een maandje geleden geweest, maar dat moet iedere maand weer bijgevijld worden.
En nu stonden we vanmorgen om 9 uur dus een kuil te graven in de wei, terwijl Colour naast ons lag... Wat een storm van emoties komt er dan op je af...
Gisteravond zaten we met z'n allen stilletjes aan tafel, niemand had behoefte om ook maar iets te zeggen... Mirthe ging na het eten gelijk naar haar bed, die was zo verknocht aan hem... en ook Noémi heeft vele tranen gelaten... Wij allemaal... Het duurde even voordat ik in slaap viel, en ik werd weer vroeg wakker en als eerste denk je dan weer aan hem... De tranen komen nog steeds makkelijk...
Onze kleine Colour... hij verdiend een podium, daarom wil ik dit verhaal ook op papier zetten.
Hij mag niet zomaar vergeten worden... Het is altijd zo iets raars, je neemt het altijd maar voor lief dat je je beestjes hebt, maar als ze er dan ineens niet meer zijn, laat dat toch een enorme leegte achter. Hij hoorde zo ontzettend bij Rimbes...
Joukje is nu alleen... Je hoort haar hinniken... Ze mist haar kleine vriend... Net als wij hem gaan missen...
Dus zo werd het begin van ons weekend, een enorme nachtmerrie!
En nu begint het verwerken, 'de paardjes' voeren zal anders zijn, nu die kleine er niet meer bij staat... Het zal z'n tijd nodig hebben en we hopen nu nog meer dat onze Joukje drachtig is, maar zelf zien we nog niets aan haar...
It's hard to turn the page when you know someone won't be in the next chapter, but the story must go on...
Comments