Januari, meestal een maand die maar niet voorbij wil gaan... met veel grijze, sombere, koude en lange dagen met weinig lichtpuntjes...
Maar bij ons is de maand januari omgevlogen... Iedere week haalden we slapende, stoffige leuke busjes uit vergeten franse garages...
Allereerst verkochten we een kip via de franse marktplaats, en terwijl die man bij ons rondkeek op ons erf, vertelde hij dat hij ook nog een busje te koop had staan... En zo stonden we een paar dagen later bij die beste praatgrage man en liepen om zijn J9 heen...
Nadat we het eens geworden waren over de prijs, konden we de auto opladen en terwijl ik het papierwerk en de betaling regelde, zorgde Dink dat de auto vastgesjort wordt.
We hebben zo altijd onze eigen taken, hebben meestal wat haast, want tussen 12 en 2 uur willen we graag in een restaurantje zitten om te eten.
In Frankrijk is het normaal dat ieder restaurant, tussen de middag, een dagmenu aanbiedt voor 10€ tot 15€ per menu; 3 gangen, inclusief wijn en koffie.
We zoeken dan graag een tentje, met behulp van googlemaps of als we zien dat er veel werkbusjes bij een restaurant staan, zegt dat ook vaak al, dat het daar goed eten is... En zo worden onze zoektochten altijd een feestje! Niks leuker als blij zijn met je nieuwe aanwinst en dat te vieren met een etentje..
En dan die zoektocht...
Je vindt iets... belt en hoop dat je de eerste bent... De afspraak is gemaakt.
s avonds in bed lig je er wakker van... Zou hij hem niet ineens aan iemand anders verkopen... Valt ie tegen, fransen vertellen vaak dat hij in topstaat is, maar als je dan komt, knipogen de roestplekjes je al van verre tegemoet... Soms kom je ergens aan en dan is de prijs ineens hoger als afgesproken...
Maar het verveelt nooit... Soms is het te mooi om waar te zijn...
Zo ook met onze Peugeot J9 Foodtruck... MIJN foodtruck... Een vriend van de verkoper had de advertentie geplaatst met 3 fotootjes, in eerste instantie zonder telefoonnummer... Hij stond 20 jaar stilletjes in de garage, naast een oude slagerij die ook al even niet meer in bedrijf was... De slager was onlangs overleden en de erfgenamen wilden af van de J9...
Toen ik belde vertelde hij wat hij er voor willde hebben... voor die prijs hadden we het liefst gelijk in de auto gestapt, maar het was al middag, en de kids moesten van school gehaald worden.
Dus het werd een lange nacht... er spookt van alles door je hoofd... We hadden zijn adres, maar je weet nooit of de verkoper zich ook aan zijn afspraken houdt... Er zijn altijd meerdere kapers op de kust...
De volgende morgen snel de kids op school gedropt en na 2 uur rijden (samen speculerend, vol verwachting, maar ook ingecalculeerd dat het wel niks zal zijn...) kwamen we in een prachtig frans dorpje... Mooie authentieke gebouwen, de wegen geplaveid met kasseien, smalle straatjes... En daar stonden we voor een oude slagerij met een garage ernaast... Oude tijden herleefden...
Toen ik aanbelde, werd het raam op de bovenverdieping geopend en stuurde de oude madame ons de oude winkel in... Haar zoon was daar de banden aan het vullen met de compressor. Nieuwsgierig maar nog altijd argwanend, stapten we binnen...
En daar stond ie... Verkoopluik open... in zijn volle glorie... Zelfs ik werd met de minuut enthousiaster...
Ik zag hem al staan bij ons op het erf.... Op die heerlijke lange warme zomeravonden met onze eigen vakantiegasten... Lichtjes, lange tafels met bankjes, slingers, verlicht zwembad, de toonbanken gevuld met mijn eigengemaakte (voor)gerechten en toetjes (salades, meloen, tiramisu, monchou, fruit, etc...), drankjes, wijn, etc...
Ja... deze moest hoe dan ook mee...
20 jaar geleden had hij geen daglicht meer gezien, en wij hebben hem wakker geschud en mochten hem meenemen, die donkere garage uit...
Vaak begrijpen de verkopers niet, wat we zien in die oude meuk... Niet iedereen is gecharmeerd van die busjes, zien er alleen maar een hoop roest en ellende in.
Maar wij zijn dus wel besmet met dat virus, we hebben dan ook de leukste baan van de wereld.
Allereerst de zoektocht, dan de afspraak, de spanning als je er naar toe gaat, soms valt het tegen en ga je leeg weer terug. Het is iedere keer weer een verassing. Vaak moet je het doen met wat slechte foto's of ga je alleen af op wat er via de telefoon verteld is.
Vorige week hadden we onze tweede gelukstreffer... Weer een prachtige J7 bus met net 49000km op de teller, van de allereerste eigenaar, geen roest... Héérlijk, daar worden we heel blij van!
We waren de eerste kijkers, er stonden al anderen op de wachtlijst om te komen kijken. Maar ook deze staat nu op ons erf te pronken.
Gisteren nog bij een 2cv bestel wezen kijken... Ouder koppel, 10 minuten lang hebben ze me uitgebreid uitleg gegeven waar ze woonden... Vaders aan de telefoon en moeders hard schreeuwend op de achtergrond... Met een glimlach leg ik de telefoon dan weer neer...
We hebben een bod uitgebracht, dus wordt misschien vervolgd...
Vandaag naar een oud ijzerboer... Achteraf zagen we dat we daar járen geleden al eens geweest waren... Deze monsieur had me al meerdere malen gebeld, dat we nu écht moesten komen kijken, want alles moest weg, over 3 weken zou alles naar de sloop gebracht worden...
En dus stapten we weer in de auto, zonder aanhanger, want onze verwachtingen waren niet hoog deze keer, en reden onze kilometers...
Pfff... WAt een ROtzOoi!!
Op 1 hectare stond ergens een huis ingebouwd tussen alleen maar oudijzer. Er omheen stonden touringcars, tractors, kranen en een 40 tal auto's of meer, sommigen/velen werden aan het zicht ontrokken doordat ze overwoekerd werden door de (bramen)struiken.
Hoe kunnen én willen mensen zo leven, al dik 40 jaar spaart hij al het ijzer op wat ie maar tegen kwam...
Nadat we met grote ogen en veel 'ohlala's' en 'dommage's' een rondje hadden gedaan, hebben we de man succes gewenst en zijn met stille trom vertrokken.
Via een andere mooie route reden we huiswaarts, omdat het tegen etenstijd liep, hebben we even wat gegeten in de buurt van Bazas.
En kwamen er achter dat we daar ook nog iemand hadden die we wilden bezoeken om een J7 te bekijken. Gebeld en we konden gelijk terecht... en voilà donderdag gaan we dus weer een leuk Peugeot busje halen...
Terugrijdend naar huis, kwamen we nog langs een garage die vaak oldtimers repareert.
We hadden de tijd, dus gestopt om kennis te maken en een praatje te maken en wat is dat leuk... Ook een gepassioneerd liefhebber, je raakt niet uitgepraat over al die auto's... En we gaan eens kijken of we met hem samen kunnen gaan werken, hij zit maar 15km bij ons vandaan.
Omdat we vandaag toch een fröbel daagje hadden, zijn we ook in ons eigen dorp nog bij een J9 wezen kijken.
Jaren rijden we daar al voorbij, maar we waren er nog nooit gestopt. Het ziet ernaar uit dat we de komende jaren waarschijnlijk nog héél vaak langs gaan rijden, want deze was té slecht...
En zó vliegen onze dagen voorbij... Iedere dag is weer een verassing, als er vanavond iemand belt, zijn we morgen weer onderweg...
Kommentare